De zingende zaag is een muziek­instrument in de vorm van een houtzaag. Hij wordt tot klinken gebracht door met een strijkstok langs de rand van het zaagblad te strijken en de toonhoogte wordt gevarieerd door de spanning (buiging) van het blad te veranderen. Het vibrato hangt af van de spier­spanning van de speler.

Het instrument bestaat waar­schijnlijk al sinds mensen over houtzagen beschikten, maar pas aan het begin van de 20e eeuw werd het over de hele wereld bekend. Aanvankelijk als grappig aardig­heidje in varieté-shows en vaudeville-theater, maar geleidelijk begonnen zich meer musici voor de zaag te interesseren. Hij werd populair en al in de jaren 30 bestonden er verschillende bedrijven die speciale muziek­zagen produceerden: die hebben geen tanden en soms een handvaatje aan het uiteinde.

In de 2e helft van de 20e eeuw is de zingende zaag bij het grote publiek geleidelijk weer op de achtergrond geraakt : slechts een enkele bekende artiest bekwaamde zich in het bespelen, zoals de Fransman Jacques Keller, de Duitse Marlene Dietrich en de Neder­landse zangeressen Fay Lovsky en Ellen ten Damme. Speciaal voor de zaag is er heel weinig muziek geschreven; er staan wel zaag-partijen genoteerd in sommige opera's (o.a. van Honegger en Sjostakovitsj).