Emanuel von Geibel (1815-1884) was een buitengewoon gerespecteerd dichter en tekstschrijver in de 19e eeuw met connecties (en financiële ondersteuning) van verschillende hoven. Zijn vertaalwerk betrof aanvankelijk Griekse en Latijnse teksten, maar later schakelde hij over naar Spaans. In de romantiek was er een groeiende belangstelling voor dit relatief geïsoleerde schiereiland met zijn merkwaardige mengeling van christelijke en Moorse wortels. Natuurlijk had Mozart met zijn Don Giovanni en La nozze di Figaro al eerder een duit in het zakje gedaan, maar in 1843 publiceerde Geibel samen met Paul Heyse een bundel met Duitse vertalingen van Spaanse liederen.
Deze teksten teksten droegen sterk bij aan Spanje's enorme populariteit in Duitsland : ze waren bij de romantische componisten zeer geliefd. Hugo Wolf gebruikte ze in 1889 voor zijn (gelijknamige) Spanisches Liederbuch (44 liederen). Al in 1840 had Robert Schumann, toen hij toestemming kreeg om met Clara Wieck te trouwen, enige van Geibel's teksten op muziek gezet. En in zijn bundel Spanisches Liederspiel (1849) verscheen Geibels vertaling van het anonieme gedicht Dira cuanto dijere als Ich bin geliebt.
Merkwaardig: Geibel en Schumann hebben allebei Spanje nooit bezocht - ze kenden het land dus uitsluitend uit boeken....

Mögen alle bösen Zungen
Immer sprechen, was beliebt:
Wer mich liebt, den lieb' ich wieder,
Und ich weiss ich bin geliebt.

Schlimme, schlimme Reden flüstern
eure Zungen schonungslos,
doch ich weiß es, sie sind lüstern
nach unschuld'gem Blute bloß.
Nimmer soll es mich bekümmern,
schwatzt so viel es euch beliebt;
wer mich liebt, den lieb' ich wieder,
und ich weiss ich bin geliebt.

Zur Verleumdung sich verstehet 
Nur, wem Lieb' und Gunst gebrach,
Weil's ihm selber elend gehet,
Und ihn niemand minnt und mag.
Darum denk' ich, daß die Liebe, 
Drum sie schmähn, mir Ehre giebt;
Wer mich liebt, den lieb' ich wieder,
Und ich weiss ich bin geliebt.

Wenn ich wär' aus Stein und Eisen,
Möchtet ihr darauf bestehn,
Daß ich sollte von mir weisen
Liebesgruß und Liebesflehn.
Doch mein Herzlein ist nun leider
Weich, wie's Gott uns Mädchen¶ giebt;
Wer mich liebt, den lieb' ich wieder,
Und ich bin geliebt.