Na de vernie­tigende slag bij Azincourt in 1415 zag het er in de 100-jarige oorlog tegen de Engelsen voor de Franse kroon donker uit. Nog erger werd het, toen koningin Isabeau, regentes namens de waan­zinnig geworden vorst Karel VI, in 1420 haar zoon de kroon­prins Karel tot onwettig kind verklaarde : bij verdrag van Troyes werd de Engelse koning aange­wezen als troon­opvol­ger. Op dit moment bezat prins Karel nog maar gezag over een klein deel van Frankrijk, eigenlijk niet meer dan een paar Loire-steden met hun omgeving: Orléans, Beau­gency, N.D. de Cléry en Vendôme. Dit treurige dieptepunt wordt bezon­gen in een 15e eeuwse volks­melodie, waar­schijn­lijk het oudst bekende Franse lied. Het wijsje wordt elk uur gespeeld op het carillon van Tour Saint-Martin in Vendôme, vandaar de titel [luister]. En als het in canon wordt gezongen ontstaat een geluid dat inder­daad klinkt als het gebeier van kerk­klokken.
De tekst klopt overigens niet hele­maal: ook gebieden Berry (met hoofd­stad Bourges), Poitou (met Poitiers) en Touraine (Tours en Chinon) bleven de kroon­prins trouw (zie kaartje). In de laatste stad stond Jeanne d'Arc op - zij zou de hon­derd­jarige oorlog beslissend doen keren, wat o.a. zou leiden tot de kroning van Karel te Reims in 1429 en vervolgens (na laf verraad door Karel zelf) tot Jeanne's exe­cutie op een Engelse brand­stapel.

Mes amis, que reste-t-il 
à ce dauphin si gentil ?
Orléans, Beaugency,
Notre Dame de Cléry,
Vendôme, Vendôme !

Les ennemis ont tout pris
ne lui laissant par mépris
qu'Orléans, Beaugency,
Notre Dame de Cléry,
Vendôme, Vendôme !